புனித நூல்கள் மற்றும் மரபுகள் vs இறைவார்த்தை

Fr. ஜோசப் சந்தோஷ்
தக்கலை மறைமாவட்டம்

மதங்களும் அவற்றின் போதனைகளும் இன்று சமூக வெளியில், குறிப்பாக தமிழகத்தில் பெரும் விவாதத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. திராவிட கழகத்தின் பகுதியாக, பெரியார் முன்னெடுத்த சுயமரியாதை இயக்கம் (self-respect movement) சார்ந்தவர்கள் இதில் கணிசமான அளவு பங்கேற்கிறார்கள். 2023 ஆம் ஆண்டு, தற்போதைய துணைமுதல்வர் உதயநிதி ஸ்டாலின், பொதுவெளியில் சனாதன தர்மத்தை விமர்சித்த போது, அதற்கு மாற்றான சமதர்மா என்னும் சொல்லாடலை பயன்படுத்தினார். அது பொதுவெளியில் விவாதத்திற்கு வந்தது. சனாதனா தர்மா இந்து மரபோடும், அத்தோடு தொடர்புடைய நூல்களோடும் தொடர்புடையவை, அவை மாற்றத்தக்கதல்ல போன்ற வாதங்கள், சனாதனைத்தை ஆதரிப்போரிடமிருந்து எழுந்தன. இதற்கு மாற்றாக, சமதர்மத்தை ஆதரிப்பவர்கள் அரசியல் சாசனம், பொதுபுத்தி ஆகியவற்றின் உதவியுடன் சனாதனத்தை எதிர்த்தனர். (B. Kolappan, “Dravidian scion”, The Hindu, September 10, 2024, 17). கிறிஸ்தவ போதனைகளும் விமர்சிக்கப்படுவதுண்டு. குறிப்பாக, பெண் விடுதலை மையப்படுத்திய சிந்தனைகளில் பிற்போக்குச் சிந்தனைகளைக் கூறி பாதிரியார்கள் சிக்குவதும் உண்டு. இதற்கென அவர்கள், விவிலிய மேற்கோள்களையும் மரபுகளையும் ஆதாரமாக்குவதுமுண்டு. (Wonders of Religions |Women and Religion | Caste | Endogamy | Fake Id | Patti Tinkering, https://www.youtube.com/watch?v=pZDRvIwtmT8). ஆக, ஆகமங்கள்/ எழுதப்பட்ட புனித நூல்கள் மற்றும் மரபு ஆகிய இரண்டும் சொல்பவற்றை மனிதர்கள் ஏற்று அனுசரித்து நடக்க வேண்டும் என்னும் விவாதம் பொதுவெளியில் விவாதத்திற்கு வருகிறது. அவைகள் அடிமைத்தனங்களை அடைகாக்கின்றன என்பது பலராலும் முன்வைக்கப்படும் விமர்சனம்.

photo: pixabay.com

இச்சூழலில் கிறிஸ்தவர்களாகிய நாம் சில தெளிவுகளைப் பெறுதல் அவசியம். திருவிவிலியத்தில் அடங்கியிருப்பவை இறைவார்த்தைகள் என்பதற்கு மாற்றுக் கருத்து இல்லை. ஆனால்,  அவற்றிலுள்ள “எந்த இறைவாக்கும் எவரது சொந்த விளக்கத்திற்கும் உட்பட்டது அல்ல” (2 பேது 1, 20) என்னும் எச்சரிக்கையையும் திருவிவிலியம் தருகிறது. விவிலியத்தில் உள்ள வார்த்தைகளை அப்படியே எடுத்து ஒருவர், இதுவே கடவுள் விரும்பும் காரியம் என்று சொல்லிவிட முடியாது. அவர், திருவிவிலியத்திலும் மரபுகளிலும் உள்ளவற்றை ஆதாரமாக்கி பிற்போக்குத்தனமானதும் அடிமைத்தனமானதுமான காரியங்களைப் போதித்து நடக்கவும் கூடாது. அவற்றை விளக்கி, அதன் உண்மையான உட்பொருளை கூறுதலும் அவசியம். அவற்றில் இருக்கும் செய்திகள் கடவுளின் வார்த்தைகளாக இன்றைய சமூகத்திற்கு அளிக்கப்பட வேண்டும்.
இரண்டாம் வத்திக்கான் சங்கத்தின் படிப்பினையை ஆதாரமாக்கி, திருவிவிலியம், திருமரபு மற்றும் இறைவார்த்தைப் பற்றியத் தெளிவைப் பெறுவதோடு, அதை விளக்க வேண்டிய முறை குறித்தும் சிலத் தெளிவுகளைப் பெறுதல் அவசியம்.

திருவிவிலியமும் திருமரபும் இறைவார்த்தையின் ஒரே களஞ்சியம்

கத்தோலிக்கர் அல்லாத சபைகளால், குறிப்பாக மார்ட்டின் லூதரின் படிப்பினையை ஏற்கும் திருச்சபைகள், திருவிவிலியம் மட்டுமே இறைவார்த்தையைக் கொண்டுள்ளது என்னும் வாதம் முன்னெடுத்ததோடு, திருமரபை முற்றிலுமாக நிராகரித்தது. இது கத்தோலிக்கத் திருச்சபைக்கு ஏற்புடயைதாக இல்லை. இவ்விரண்டிலும், இறைவார்த்தை அடங்கியிருக்கின்றன என்பதை முன்னிறுத்தியது. ஆனால் அதை புரிந்துக் கொள்வதில் ஒரு சிக்கல் நிலவியது. சிக்கல் என்னவென்றால், திருவிவிலியம் மற்றும் திருமரபு ஆகிய இரண்டும் இருவேறு களஞ்சியங்கள் என்றும் இவை இரண்டிலிருந்தும் இறைவார்த்தையானது பெறப்படுகிறது என்றும் புரிந்து கொள்ளப்பட்டது. இத்தகையதொரு கண்ணோக்கு, திருவிவிலியத்தையும், திருமரபையும் முதன்மைப்படுத்தி, இறைவார்த்தையை இரண்டாம் நிலைக்குத் தள்ளுகிறது (Cf. Joseph Ratzinger, “The Transmission of Divine Revelation”, Commentary on the Documents of Vatican II, Herbert Vorgrimler (ed.), London, Herder and Herder, 1967, 191). கடவுள் பேசவேண்டியதெல்லாம் பேசிவிட்டார் என்றும் அவர் மாற்றங்கள் அற்ற சமூக-பொருளாதார கட்டமைப்பை ஏற்படுத்திச் சென்றுவிட்டார் என்றும் இதன்வழி கருதிட இயலும். அத்தோடு, திருவிவிலியத்தின் ஆசிரியர் கடவுள் என்பது முக்கியத்துவத்தை இழந்தது. ஆசிரியரை இழந்த எழுத்தின் குரல் ஓங்கியது.  

இன்றையச் தமிழக மற்றும் இந்தியச் சூழலில், இத்தகையதொருப் பார்வை ஆபத்துகளை அவிழ்த்து விடும். மனிதநேயமற்ற, ஏற்றத்தாழ்வுகள் நிறைந்த, ஆண்-பெண் சமத்துவத்தைப் புறந்தள்ளும் அநீத சமூக அமைப்புகள் இந்தியாவில் உள்ளன. இவற்றை கட்டிக்காக்கும் கருவிகளாக, மரபும், புனித நூல்களும் முன்வைக்கப்படும் அபத்தங்கள் நடப்பதைக் காண்கிறோம். புனித நூல் எழுதப்பட்டச் சூழல், அது அன்றைய மனிதர்களின், ஆன்ம-சமூக எழுச்சிக்காக அளித்தப் பங்களிப்பு போன்றவை மறக்கப்படுவதோடு, அது சுமந்து வரும் அன்றைய பண்பாட்டுக் கூறுகளும் புறக்கணிக்கப்படுகின்றன. புனித நூல் கூறும் செய்தியானது, அன்றைய மக்களுக்கு வசப்பட்டிருந்த மொழியின் உதவியுடன் சொல்லப்படுகிறது. அன்றையச் சூழலில், நிலவிய மொழி இன்றைய சூழலிலிருந்து மாறுபட்டது. அதுமட்டுமல்லாமல், அம்மொழியானது அன்று சமூகத்தில் நிலவிய பண்பாட்டுக் கூறுகளைச் சுமந்துதான் வரும். பண்பாட்டுக் கூறுகள், அன்றைய அடிமைத்தனத்தின், பிற்போக்குத்தனமான காரியங்களையும் சுமந்து வருவதற்கு எல்லா வாய்ப்புகளும் உண்டு. ஆகையால், அவற்றை அப்படியே ஏற்பதில் சிக்கல் உள்ளது. இதுவே ஆன்மீக மரபுகளுக்கும் பொருந்தும். காலங்காலமாக அனுசரித்து வரப்படும், சில சம்பிரதாயங்கள் அநீதி, ஏற்றத்தாழ்வு, ஆண் ஆதிக்கம், பெண் அடிமைத்தனம் போன்றவற்றை சுமந்து வந்தால், அவை இறைவார்த்தையை வெளிப்படுத்தவில்லை என்றே பொருள் கொள்ள வேண்டும்.

இதை அடையாளம் கண்ட வத்திக்கான் திருச்சங்கமானது, கடவுளின் அதிகாரத்தை முதன்மைப்படுத்தியது. ஆகையால், இறைவார்த்தைதான் களஞ்சியம், அது திருவிவிலியம் மற்றும் திருமரபு வழியாக மனிதர் புரிந்து கொள்ளும் விதத்தில் தரப்படுகிறது என்பதை முன்வைத்தது. அத்தோடு, இவை இரண்டும், கடவுளையே இலக்காகக் கொண்டு, அவரிடமேத் திரும்ப வேண்டும் என்பதும் வலியுறுத்தப்பட்டது. இரண்டாம் வத்திக்கான் திருச்சங்கத்தின், திருவெளிப்பாடு ஏடு இவ்வாறு கூறுகிறது: “திருமரபும் விவிலியமும் தம்மிடையே நெருங்கிய பிணைப்பும் தொடர்பும் கொண்டிருக்கின்றன. ஏனெனில் அவை இரண்டும் ஒரே இறைஊற்றிலிருந்து வெளிப்பட்டு, ஒரு குறிப்பிட்ட முறையில் ஒன்றாய் இணைந்து ஒரே குறிக்கோளை நாடிச் செல்கின்றன” (இறைவெளிப்பாடு (DV), 9).

திருச்சபை ஆசிரியம்
இவ்வாறாக இறைவார்த்தையை முதன்மைப்படுத்திய வத்திக்கான் திருச்சங்கம், அதை நம்பி ஏற்கும் நம்பிக்கையாளர்களையும் கருத்தில் கொண்டது. அவர்கள் நடுவில் செயல்படும் கடவுளின் அருளின் ஆற்றல், அது வெளிப்படுத்தும் இறைஞானத்தையும் குறித்துத் தெளிவுப்படுத்தியது. நம்பிக்கையாளர்களை ஒற்றுமையில் நீடிக்கச் செய்யும் ஒன்றிப்பின் கண்ணிகளான திருத்தந்தை, ஆயர்கள் போன்றோர் கடவுளின் வார்த்தையின் பணியாளர்கள் என்பதையும் தெளிவுப்படுத்தியது. இயேசுவின் பன்னிரண்டு திருத்தூதர்களின் வாரிசுகளாக இருக்கும், இவர்களோடு நம்பிக்கையைப் பகிர்ந்து வாழும் நம்பிக்கையாளர்களும், இறைவார்த்தைக்கு பணி செய்பவர்களாகவே கருதப்பட்டார்கள். ஆனால், திருஆட்சி முறையில் தலைமை ஏற்போரின் (திருச்சபை ஆட்சியாளர்கள்) மொழிகள் வழிகாட்டும் தன்மைப் பெற்றவையாக முதன்மைப் பெற்றன (இரண்டாம் வத்திக்கான் திருச்சங்கம், திருச்சபை 10). திருச்சபை ஆட்சியாளர்கள் மற்றும் அதே நம்பிக்கை உணர்வைப் பகிரும் (sensus fidei, Cf. International Theological Commission, Sensus fidei in the Life of the Church, 2014) பொதுநிலையினரை உட்படுத்திய அமைப்பை திருஆசிரியம் என்று பெயரிட்டு அழைத்தது. இவ்வாசிரியம் இறைவார்த்தையை விளக்கும் அதிகாரத்தைப் பெற்றது என்றுக் கூறியது.
வத்திக்கான் திருச்சங்கம் பின்வருமாறு கற்பிக்கிறது: “திருமரபு, விவிலியம், திருச்சபையின் ஆசிரியம் ஆகியவை கடவுளின் ஞானமிகு திட்டத்தின்படி ஒன்றோடொன்று நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டிருக்கின்றன. அவற்றுள் ஒன்றில்லாமல் மற்றொன்று இருக்கமுடியாது என்பது தெளிவு” (DV 10). இதற்கான விவிலிய ஆதாரம் உள்ளது. திருவிவிலியத்தில் அடங்கியிருப்பவற்றிற்கு தவறான விளக்கம் கொடுக்கும் சூழல் உருவாகிய நிலையில், பேதுரு: “மறைநூலிலுள்ள எந்த இறைவாக்கும் எவரது சொந்த விளக்கத்திற்கும் உட்பட்டது அல்ல என்பதை நீங்கள் முதலில் அறியவேண்டும். தூய ஆவியால் ஆட்கொள்ளப்பட்ட மனிதர்கள் கடவுள் அருளியதை உரைத்ததே இறைவாக்கு. அது ஒருபோதும் மனித விருப்பத்தால் உண்டானது அல்ல” (2 பேது 1, 20). திருச்சபை பேதுருவின் இவ்வார்த்தைகளை மிக முக்கியமானதாகக் கருதுகிறது.
திருவிவிலியம் கடவுளை ஆசிரியராகக் கொண்டிருப்பதோடு, மனிதரையும் ஆசிரியர்களாகக் கொண்டுள்ளது என்பதை வத்திக்கான் திருச்சங்கம் உறுதிப்படுத்தியது. கடவுள் பேச விரும்பியவற்றை மனிதர்கள் எழுதினார்கள். “விவிலிய நூல்களை உருவாக்கக் கடவுள் மனிதர்களைத் தேர்ந்துகொண்டார். கடவுளே, அவர்களில், அவர்கள் வழியே செயலாற்ற அவர்கள் தங்கள் திறமையையும் வல்லமையையும் பயன்படுத்தி அவர் விரும்பிய எல்லாவற்றையும், அவற்றை மட்டுமே உண்மையான ஆசிரியர்கள் என்ற முறையில் எழுத்தில் வடிக்குமாறு அவர்களைப் பயன்படுத்தினார்” (திருவெளிப்பாடு 11). ஆகையால் அவற்றில் அடங்கியிருப்பவை, “கற்பிப்பதற்கும் கண்டிப்பதற்கும் சீராக்குவதற்கும் நேர்மையாக வாழப் பயிற்றுவிப்பதற்கும் பயனுள்ளது” (2 திமோ 3:16). கடவுளின் வார்த்தைகளை அவைக் கொண்டுள்ளதால், அவை மனிதரின் நல்வாழ்விற்கு உகந்தது. ஆனால் அதை விளக்கும்போது ஒருவர், அது மனிதர்களின் கைகள் வழியாக, அவர்களின் “திறமையையும் வல்லமையையும்” பயன்படுத்தி எழுதப்பட்டது என்பதை கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். ஆகையால் அதை விளக்குபவருக்கு சில வழிகாட்டு முறைகளை திருச்சங்கம் முன்வைக்கிறது.
1.   கடவுள் தாம் கூற விரும்பியவற்றை மனிதரது வழக்கப்படி மனிதர் வழியாகப் பேசுகிறார். அதாவது, மனிதரின் மொழியைப் பயன்படுத்துகிறார். இம்மொழி அன்றைய காலத்தில் பண்பாட்டுக் கூறுகளை உள்ளடக்கியது. அது அன்றைய நிலவியல்-சமூக-அரசியல்-பொருளாதாரச் சூழல்களில் இருந்த மொழி. ஆகையால், விளக்குபவர், அம்மொழியை விளக்கும் போது, கடவுள் இவ்வார்த்தைகள் வழியாக எதைச் சொல்ல விழைகிறார் என்பதை ஆய்ந்து அறிந்து பேச வேண்டும். இதைப்பற்றி, “தம் காலத்திற்கும் பண்பாட்டு நிலைமைக்கும் ஏற்ற வண்ணம் அக்கால வழக்கிலிருந்த இலக்கிய அமைப்புகளை ஒரு குறிப்பிட்ட சூழ்நிலையில் பயன்படுத்தியதன் மூலம் திரு ஆசிரியர் என்ன பொருளை வெளிப்படுத்த விரும்பினார், மற்றும் வெளிப்படுத்தினார் என்பதைப் பொருளுரையாளர் காணவேண்டும்” என்று வத்திக்கான் திருச்சங்கம் கூறுகிறது (இறைவெளிப்பாடு, 12).
2.   இரண்டாவது, ஆவியார் துணைகொண்டு ஒருவர் திருவிவலியத்திற்கு விளக்கம் கொடுக்க வேண்டும். இந்த ஆவியார் ஒற்றுமையின் ஆவியார். அவர் கடவுளின் திட்டப்படி மனிதரின் மீட்புக்காக, அன்பில் அரவணைத்து, இறைமகன் வழியாக மனிதரை விண்ணகம் கொண்டு செல்வதற்காக செயல்படுகிறார். ஆகையால், விளக்கமளிப்பவர், ஆவியாரின் நோக்கத்திற்கும், திருவிவிலியத்தின் ஒற்றுமைக்கும் குந்தகம் ஏற்படுத்தும் விதத்தில் செயல்பட்டால் அது தவறாக அமையும்.
3.   அடுத்ததாக விளக்கமளிப்பவர், திருச்சபையின் உயிருள்ள மரபை மறக்கக் கூடாது. அதாவது, திருச்சபையில் நடைமுறையில் உள்ள நம்பிக்கை, அறம் சார்ந்த மரபுகளிலிருந்து விலகுவதாக அமையக் கூடாது.
மனிதர்கள் வழியாக கடவுள் தாம் கூறவந்தவற்றைக் கூறியதால், அவை இன்றைய காலகட்டத்தில் விளக்கப்படும் போது, எச்சரிக்கை வேண்டும் என்பது தெளிவு. மேலும், திருச்சபையின் ஆசிரியத்தோடு சேர்ந்து நின்று விளக்கம் அளிக்க வேண்டும் என்பது கூறப்படுகிறது. திருத்தந்தை வெளியிடும் மடல்கள், ஊக்கவுரைகள், விளக்கவுரைகள், ஆயர்களின் மடல்கள் மற்றும் சுற்றுமடல்கள் என அனைத்தையும் விளக்கமளிப்பவர் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். இவற்றிற்கு முரணான படிப்பினைகளை விவிலியத்தை மேற்கோள் காட்டி கூறிவிட முடியாது. அவரும், இவர்களோடு சேர்ந்து விளக்கத்தைக் கொடுக்க வேண்டும். இங்கெல்லாம், முதன்மையாக நிற்க வேண்டியது கடவுளே ஒழிய, தனிமனித விருப்பு வெறுப்புகள் அல்ல. வெறுப்பகளை உமிழ்வதாக அது மாறினால் அது இறைவார்த்தையாக இருக்க முடியாது. ஆகையால்தான் திருச்சபை, “எழுதப்பட்ட அல்லது மரபுவழி வந்த கடவுளின் வார்த்தைக்கு அதிகாரப்பூர்வமான பொருள் விளக்கம் கொடுக்கும் பொறுப்பு இயேசு கிறிஸ்துவின் பெயரால் அதிகாரம் செலுத்தும் திருச்சபையின் உயிருள் ஆசிரியத்திடமே ஒப்படைக்கப்பட்டுள்ளது. எனினும், இவ்வாசியரியம் கடவுளின் வார்த்தைக்கு மேற்பட்டதல்ல. மாறாக, அது இறைவார்த்தையின் பணியாள்” (இறைவெளிப்பாடு, 10) என்று கூறுகிறது. கடவுள் கூறவருபவற்றை விவேகத்துடன் கூறுபவரே திருச்சபையின் ஆசிரியத்தின் பகுதியாக இருக்க முடியும்.
திருவிவிலியம் மரபு போன்றவற்றின் அடிப்படையில் மனிதரை அடிமைப்படுத்துதலோ, இழிவாகக் கருதுவதோ இறைவார்த்தையென ஏற்க முடியாது. இயேசுவின் மொழிகளை மனதில் வைத்தல் நன்று: “உங்கள் மரபின் பொருட்டுக் கடவுளின் கட்டளையை மீறுவது ஏன்? … மனிதக் கட்டளைகளைக் கோட்பாடுகளாகக் கற்பிக்கின்றனர். இவர்கள் என்னை வழிபடுவது வீண்” (மத் 15, 3, 9).